Afgelopen week zijn mijn man en ik via Zomerzin vertrokken naar Andalusië voor een hele week culinaire verleidingen.
Aangekomen in Malaga stond ons autootje al in de startblokken om ons in schroeiende temperaturen, dwars door landschappen vol met olijfgaarden, te brengen naar het vreedzame en idyllische witte dorpje Zuheros.
Zuheros is als een fata morgana, een prachtig wit dorpje, onderaan een steile heuvel, waarop een 9e -eeuwse Moorse toren prijkt. De inwoners noemen deze toren de “vleermuizengrot”.
De toren is vaker gesloten dan open maar we kwamen als geroepen. We konden nog net het staartje meekrijgen van het Fiësta del queso, het jaarlijkse kaasevenement in Zuheros.
De toren zijn we niet beklommen want het laatste uurtje van dit feest zijn we te buiten gegaan aan allerlei lekkere kaasjes.
Met een drankje en een hapje konden we nog net een tafeltje bemachtigen op het centrale pleintje voor de toren.
Met google maps op de app, op zoek naar ons onderkomen voor de komende 2 dagen.
Ach, daar hadden we google niet voor nodig, zodra je Zuheros uitrijd zagen we haciënda voor de komende 2 dagen al liggen. Haciënda Minerva, een oude olijfmolen met uitzicht over de glooiende olijf gaarden.
Een schitterend hotel met 25 kamers met labyrintische, kruip en sluis door gangetjes, onverwachte patio’s vol met jasmijn, lavendel, laurier en geraniums.
Verheven torens, poorten, doorgangen en dakterrassen vol met oude olijfolie persmachines.
Voorzien van een hamam met drie kleine zwembaden met verschillende temperaturen. Wat een verwennerij!
We hadden gereserveerd om een uur of 21.00 in het restaurant van onze haciënda.
Even de ogen sluiten……… oeps, en toen was het 2.30 u.
We waren waarschijnlijk zo moe van alle indrukken, de warmte, of toch…….? Wat het ook was, we hebben heerlijk geslapen.
Het ontbijt was goed, geen hoogstandje maar zeker naar alle tevredenheid.
En daar lagen ze weer de Tortas de acietas Recept
Tortas de aciete In 1910 begon een vrouw genaamd Ines Rosales Haar eigengemaakte koeken van olijfolie met anijs te verkopen op het treinstation in Sevilla. Al snel kon ze de vraag niet meer bijhouden en vroeg de vrouwen in het lokale dorp haar een handje te helpen. In een korte periode van tijd, werd deze Andalusische specialiteit bekend in heel Spanje.Vandaag de dag zijn er vele varianten op de originele “Tortas de acietas van Ines Rosales, maar de originele zoete variant blijft mijn favoriet.
De volgende dag werden we om 11.00 verwacht in een prachtig familiehuis, net buiten Montilla, voor een workshop chorizo maken. Echt iets voor ons om een half uur te laat te komen, maar dat was totaal geen probleem.
We werden vriendelijk verwelkomt door Teresa Redondo. Teresa verzorgd met haar eigen bedrijf Bacus Travel, excursies in de regio van Montilla en is opgegroeid in deze regio.
Ze liep als kind al de deur plat, bij de familie, waar we deze dag, chorizo gingen maken en een kijkje mochten nemen in de eigen wijnkelder.
Bij kijken is het niet gebleven. Na een gezellige workshop chorizo maken en het ontfutselen van het orginele chorizo recept, werd de tafel gedekt en beladen met lekkere tapas en de huiswijn.
Op de vraag: “mmm…… lekker wat is’t ? antwoorde Teresa….. dat is Salmorejo Cordobés
Salmorejo wordt vaak verward met de veel bekendere gazpacho. Niet zo verwonderlijk, ze lijken best op elkaar. Salmorejo bestaat slechts uit tomaat, knoflook, brood en olie.
In het zuiden van Spanje wordt deze soep ijskoud gegeten. Wat zeg ik soep? Het lijkt wel een soort mayonaise. En daarom ook heerlijk als een soort van dipsaus te nuttigen. De oorsprong van de salmorejo vindt plaats in de Spaanse stad Cordoba. Daar noemen ze deze soep ”Salmorejo Cordobés”. Vroeger maakten de arme boeren van restjes brood en tomaat deze maaltijd. Tegenwoordig is het een populair gerecht, met name op warme zomer dagen.
Salmorejo is eenvoudig te maken. Het is belangrijk om rijpe tomaten te gebruiken en een mooie lichte olijfolie. Het geheim van een zachte Salmorejo is ruim voldoende olijfolie, wees niet te voorzichtig er gaat echt veel olie in deze soep. De soep wordt zo bijna zalvig
Vol en Voldaan stapten we in ons autootje richting onze haciënda.
Wat een leuke ervaring. Nu eerst een duik in het zwembad.
2e Poging, restaurant haciënda. Voor Spaanse begrippen iets aan de prijs maar het was zeker de moeite waard.
Nog even op het dakterras de dag door te kletsen. Nouja, even……? Het was ook nog zo’n heerlijke avond qua temperatuur, en met een drankje in de hand, kijkend naar de lichtjes van Zuheros tikken de uurtjes voorbij. Genieten!
Na het ontbijt rijden we wederom richting Montilla, naar de olijfgaard van Juan Colin. Hier worden olijven geperst van de Arbequino olijven.
Door de nieuw ingevoerde hygiëne codes, was het helaas niet mogelijk om het persproces bij te wonen.
We moesten het doen met de uitleg van onze gids die ons rondleidde door het museum naast de “olijfmolen”.
En dan natuurlijk proeven…
Heerlijke olijfolie die zich kenmerkt door smaaktonen van amandel en groene appels, met een licht zoetige smaak. Gebalanceerd met een bittertje en een notige nasmaak.
Het is daarom ook niet zo verwonderlijk dat ze diverse malen bekroond zijn met prijzen zoals: Mediterranean International Oil Competition, Olive Japan en Concurso Internacional Pésaro.
En dan word ik zo hebberig.
Ik gelijk onnadenkend 3 blikken kopen. Hoe ik deze door de douane zou smokkelen was voor later zorg.
Eerst maar eens lunchen in de binnenstad van Montilla. Montilla is een leuk stadje met moderne winkels, prachtige oude gevels en leuke eetgelegenheden.
Op advies van Tripadvisor, gaan we tegen een uur of 21.00 dineren bij de nummer 1 eetgelegenheid van Zuheros: Restaurante Zuhayra
We waren er al een paar keer langsgelopen. Geen idee dat achter deze muffige voorkant, een heerlijke binnentuin schuilt met voortreffelijk eten.
De volgende na het ontbijt is het tijd om onze koffers in te pakken, om deze vervolgens weer uit te pakken net iets buiten Granada, een uurtje rijden vanaf Zuheros.
Na het inchecken in Hotel La Garapa, een drankje doen op het terras. Het drankje werd al snel verplaatst naar de rand van het zwembad. Even lekker opladen voor de tapas toer die ons diezelfde avond stond te wachten.
Om 18.00 hadden we afgesproken met Gayle Mackie. Gayle kwam als studente 20 jaar geleden, vanuit Schotland, om te studeren in Granada. Ze is vervolgens nooit meer vertrokken. Inmiddels is ze een een wandelende tapasexpert en een graag geziene gast in de barretjes en restaurants van Granada geworden.
Na tips en tricks, een tapasroute, geheel naar onze wensen en smaak, duiken we het bruisende Granada in.
En bruisend was het zeker. Wat een geweldige stad!
In Granada heerst de traditie om bij elk drankje tapas te serveren. Je krijgt dan wat alle andere gasten ook krijgen, zoals chips, nootjes, olijven of huis tapas.
Wij gingen voor de betaalde tapas.
Van een aantal tapas heb ik het recept kunnen ontfutselen, klik op de foto voor recept.
Moe, maar zeker voldaan ploften we ons bed in, om de volgende dag nog een dagje door de straten van Granada te struinen.
Granada is echt een leuke stad!
Na kilometers te hebben gelopen was de hamam een geschenk voor onze zere voetjes.
Dus op naar “een avond in het leven van de Sultan”.
Nog rozig van de hamam strijken we ons neer op een Arabisch terras voor een Arabisch diner met muntthee.
De Humus met de muntthee was niet echt mijn dingetje, gelukkig maakte het uitzicht op de verlichte Alhambra veel goed.
Toch maar weer even langs een tapas bar. Wat een straf!
Die avond had de slaap al snel meester van ons gemaakt. Dat was maar goed ook.
Had ik toen geweten dat de Sierra Nevada zo stijl was, was ik waarschijnlijk de hele avond bezig geweest om over mijn olielamp te wrijven. En maar wensen voor een sportief gestel.
De volgende dag stond namelijk Mountainbiken op de planning. En wel door de prachtige Sierra Nevada.
We werden in het dichtbij gelegen dorpje Güejar Sierra, opgewacht door Victor Medina.
Bij het zien van de bergen werd ik al iets minder enthousiast, maar na het zien van Victor, weet ik waar het gezegde “Spaans benauwd” vandaan komt.
We are inexperienced …. Uuuuh…. Somos inexpertos.
No problem.. de nada……
En daar gingen we, met een beginnersroute op zak de berg af. In je achterhoofd wetende dat alle kilometers die naar beneden gaan, straks ook weer naar boven gaan.
PFFFF beginnersroute!
Nouja, we hebben het volbracht, tussen mijn gemopper en gehijg, heb ik toch behoorlijk kunnen genieten van het prachtige landschap.
Een paar uur later hebben we de fiets weer ingeleverd en zijn met Victor de plaatselijke Iberico hammen gaan testen.
Het was al laat in de middag toen we in het zwembad van ons hotelletje plonsten. Even de zwaarbelaste spieren verwennen.
Tripadvisor, stuurde ons de laatste avond in Granada, wederom naar een wel heel gezellig restaurantje met in de binnentuin een grote BBQ.
De steaks en spare ribbetjes al lagen te sudderen.
Omdat we de volgende dag pas om 22.30 moesten vertrekken van de luchthaven, leek het ons een lekker idee om een mooi strandje op te zoeken in de buurt van Malaga.
We kwamen uit in de badplaats Nerja, iets ten oosten van Malaga. Een stadje zonder hoogbouw. Met baaien tussen de rotsen.
Nerja drijft volledig op de toeristenindustrie, dit was wel even weer wennen na die serene rust in de Sierra Nevada.
Om een uur of 19.00 zijn we richting vluchthaven vertrokken om met een vertraging van 2 uur weer veilig op Schiphol te landen.
Nee, de vertraging kwam niet door mijn verstopte blikken olijfolie! Deze zijn overigens wel ingenomen.
We kijken terug op een enorm geslaagde week, in alle opzichten, culinair, gezelligheid en prachtige bezienswaardigheden. Andalusië, we komen zeker terug!
Graag wil ik het team van Zomerzin bedanken voor de uitstekende organisatie!
